Zo nu en dan als ik bij mijn ouders hebben, worden er fotoboeken tevoorschijn gehaald. Er zijn niet bijster veel foto’s waarop ik als kind te zien ben, maar op de foto’s die er zijn, valt één ding op: die verschrikkelijke foto hoofden! Smalle oogjes, gemaakte glimlachen en als kers op de taart de twee ‘peace’ vingers. Als het even kan, achter iemands hoofd.
Niet alleen ik, maar ook mijn broers, vriendinnen en klasgenoten hadden er een handje van om op deze manier foto’s op te leuken. Of eigenlijk, verzieken. Wij vonden het fantastisch en ik snapte niet waarom mijn moeder zich daar nu zo druk over maakte.
Tot ik zelf een dochter kreeg met een lach die zo gemaakt is, dat ik er de kriebels van krijg. Als ik haar knappe koppie vast wil leggen, durf ik bijna niet meer om een lach te vragen want haar grote ogen en lieve lach veranderen in een soort Chuckie vertoning.
Dus toen wij bezoek kregen van Jacobien om onze pasgeboren dochter te vereeuwigen, hield ik mijn hart vast. Zou daar ons kersverse poppetje worden bijgestaan door haar grote zus met ‘cheeeeese’ glimlach?
Gelukkig bracht Jacobien niet alleen twee camera’s mee, maar ook een bak aan ervaring en rust. Door precies op het juiste moment de juiste dingen te zeggen, wist ze niet alleen onze jongste dochter, maar zeker ook de oudste prachtig op de gevoelige plaat vast te leggen.
Samen knuffelen, in de grote armen van papa of een klein kusje voor mama. Ze liet het allemaal zien, op een heerlijk ontspannen en vrolijke manier. Geen geforceerde gezichtjes, maar ook geen peuter-gepuber omdat ze er eigenlijk niets aan vond.
Het resultaat? Een prachtige serie met foto’s van ons gezin. Zónder peace vingers, maar mét apetrotse moeder!
Geschreven door Ilse – Mamabel
